Dobra, przyznaje się. Od powrotu z Azji coś mi odbiło. Regularnie sprzątam, gotuję i piekę. Jest połowa lutego, a ja już pobiłam zeszłoroczną ilość wypieków. Ogólnie rzecz biorąc, jest dobrze. Tylko muszę uważać, żeby mąż się nie przyzwyczaił.
Wracając do tego powrotu z Bangladeszu. Wraz z tysiącem przypraw i kilogramem papryczek chilli, dostałam 4 kilogramy daktyli. I powiedzcie mi, co z nimi miałam zrobić? W koktajlach się już przejadły, solo też już nie ma szału. Postanowiłam, że znajdę przepis na jakieś fajne ciasto z nimi. Trochę to trwało nim znalazłam takie, które miałoby ręce i nogi. Na szczęście się udało. Po małych modyfikacjach i kilku próbach, stworzyłam moją wersję tego nieba w gębie i właśnie nią podzielę się dzisiaj z Wami.

Składniki:

• 200 g daktyli bez pestek
• 250 ml wody
• 125 g miękkiego masła
• 1 łyżeczka sody
• 2 średnie, starte na małych oczkach, jabłka lub 3 małe
• 2 jajka
• 200 g mąki pszennej 
• 1 łyżeczka proszku do pieczenia
• 150 g cukru 

Nie wiem, czy też tak macie, ale czasami przypadkowo trafiam różne artykuły, wpisy blogowe, czy nawet vlogi, które starają się pokazać, jakie stereotypy rodzicielstwa są na świecie. Fajnie jest poczytać, jak wychowuje się dzieci w innych kulturach, sprawdzić, czy ktoś robi to lepiej niż my i dodatkowo dowiedzieć się nowych rzeczy. Poza tym, takie informacje są przydatne dla osób, które są w związkach mieszanych i planują mieć razem dzieci. Może się okazać, że jeden z rodziców widzi rodzicielstwo zupełnie inaczej niż druga połowa, co nie zawsze oznacza, że widzi je gorzej.
Czytałam i słyszałam o wychowaniu dzieci w wielu krajach, m.in. w Japonii, w Korei, w Szwecji, we Francji i w Chinach. Jednak nie zdarzyło mi się przeczytać o tym, jak to jest w Bangladeszu. I dzisiaj będzie właśnie o tym, jak wychować dziecko po bengalsku. 
Wszystkie te punkty tyczą się rodzin, w których dzieci na bycie dziećmi mogą sobie pozwolić.

Wyręczanie we wszystkim
Myślicie, że przesadzam pisząc we wszystkim? Uwierzcie, że chciałabym. Nie chodzi już nawet o karmienie dzieci, nawet nastolatków, ale też o sprzątanie po nich i podawanie wszystkiego pod nos. Dziecku chce się pić? Nie ma problemu, bo mama przyniesie. Przecież dwudziestolatek z pewnością nie poradzi sobie z nalaniem wody do kubka. No bo, jak to tak? Jeszcze się zmęczy!

Bezstresowe wychowanie
Będąc w Bangladeszu, kiedy zwracałam mojemu dziecku uwagę (szczególnie wtedy, kiedy przeciągał strunę), bardzo często słyszałam, żeby tego nie robić, bo skrzywię mu psychikę. Jeśli mnie bije, to powinnam mu pozwolić. Jest dzieckiem, ma prawo. Te emocje, zakazy i nakazy, to za dużo. Nie powinien odczuwać żadnych negatywnych emocji ze strony rodziców. Jednak wszystko zmienia się wtedy, kiedy dziecko jest już trochę starsze i można spokojnie mu oddać. Dialog nie jest potrzebny, kiedy ma się ręce. W Bangladeszu nie daje się klapsów. Dzieciom daje się z liścia.

Na rękach najlepiej
Nawet, jeśli wózki dziecięce byłyby łatwo dostępne w Bangladeszu, to infrastruktura miast i wsi oraz model bengalskiej rodziny nie nadaje się do ich używania. I muszę przyznać, że mi się to podoba. Sama nosiłam dziecko w chuście i uważam, że jest to wygodne. Szczególnie, jeśli chce się być mobilnym. Dlatego, jeśli nie wiecie, co kupić bliskiej, nowej, bengalskiej mamie, to jestem przekonana, że ucieszy się ona z chusty lub nosidła. Moje nosidło zrobiło furorę w rodzinie.

Płaska głowa
Wiele rodzin uważa, że płaska głowa jest ładna. Nie przekonają ich badania naukowe ani rozmowa z lekarzem, że taki kształt głowy może być niebezpieczny dla rozwoju mózgu. Często zobaczycie opatulone kocami i innymi tekstyliami dziecko, które leży w wymuszonej pozycji na plecach. I to tylko po to, żeby miało ładną głowę.

Czarna kropka i golenie niemowlaków na łyso
I te dwie rzeczy są nam, Polakom, bliższe bardziej niż Wam się wydaje. Co to ta kropka? To taka nasza czerwona wstążka. Czarna kropka, a raczej kropa, jest malowana na czole dziecka, aby odpędzała zły urok. Często też dzieciom maluje się kreski na brwiach. Z tym goleniem włosów, to już musicie wiedzieć, dlaczego i po co. Jeśli tego nie zrobicie, to to niewinne i bezbronne dziecko nie będzie mieć mocnych i grubych włosów. Wstydźcie się, jeśli myślicie inaczej.


Cukier i bajki
Przy bajkach lepiej zje, a z cukrem, to zje wszystko. Nie mam pojęcia, jak bardziej opisać to zjawisko, ale niestety problem z dziećmi, które oglądają nieodpowiednie dla ich wieku bajki, jest duży. Tak samo, jak nie istnieje coś takiego, jak ograniczanie cukru. Cukier, to pożywienie, a czarne zęby, to przypadek.

Wymuszony pion
Dobra, to też się często dzieje w Polsce i wiem, że nie robią tego, żeby skrzywdzić dzieci. Wy też to wiecie. Niestety, bardzo często wymuszają pionizację dzieci lub sadzają dziecko, które nie siada samodzielnie. Poduszki pomagają i przecież nie płacze, do tego babcia dziadka też tak robiła i jakoś kilkadziesiąt milionów ludzi żyje.

Gruby, to przyszły wysoki; mleko i jajka
W Bangladeszu dzieci się tuczy. Na wsi tego tak bardzo nie widać, ale w mieście jest wiele otyłych dzieciaków. Wśród wielu rodziców panuje przekonanie, że jeśli dziecko będzie jeść dużo, to będzie w przyszłości wysokie. Nie chce jeść? Daj bajkę, nakarm aż pęknie i czekaj na efekty. I w tym przypadku często dochodziło do nieporozumień między mną, a mężem i jego rodziną. Nawet edukacja w tym przeświadczeniu nie pomaga.
Tak samo dzieci spożywają duże ilości nabiału oraz jaj. Uważa się, że powinny dziennie jeść przynajmniej jedno jajko, aby mózg pracował lepiej.

Wspólne spanie
Wspólne spanie z dzieckiem, nawet kilkuletnim, wymuszone jest brakiem miejsca oraz jest wygodne dla matek karmiących piersią. Dzieci zazwyczaj opuszczają łóżko rodziców wraz z pojawieniem się nowego rodzeństwa lub gdy są na tyle duże, żeby spać w osobnym pokoju. I tutaj nawet zdania lekarzy są podzielone, więc sami musicie ocenić, czy jest to dobre.

Brak smoczków
Większość rodzin, a szczególnie te, które nie dostają takich rzeczy w paczkach z prezentami z Europy, nawet nie wie, co to jest smoczek. Stres z odzwyczajaniem automatycznie ich omija, a dzieci sobie świetnie radzą bez tego wynalazku.

Olejowanie wszystkiego
Po każdym prysznicu ciało i włosy dzieci są olejowane najczęściej olejem kokosowym. Bogatsze rodziny nie pogardzą też pachnącymi balsamami i wazeliną. Odrobina oleju kokosowego do kąpieli świetnie sprawdza się też w Berlinie.

NHN
Naturalna Higiena Niemowląt jest czymś zupełnie normalnym i naturalnym w Bangladeszu. Chwała im za to! Wyobrażacie sobie, żeby oprócz tych śmieci, które już tam są, walały się jeszcze pieluchy dla dzieci? Sposób ten się sprawdza, bo matki są przy dzieciach praktycznie cały czas, do tego dobrych pieluch w Bangladeszu nie ma. Najczęściej kupicie pieluchy sprowadzane z Turcji, które kosztują dużo, ale ich jakość jest straszna. Szczerze zazdroszczę Banglijkom cierpliwości i możliwości korzystania z tej metody. Nie tylko oszczędność pieniędzy w tym przypadku jest spora, ale NHN ma też wiele korzyści zdrowotnych. Możecie o nich przeczytać tutaj.

Edukacja, edukacja i jeszcze raz edukacja
W Bangladeszu edukacja na poważnie (wyścig szczurów) zaczyna się zdecydowanie za szybko. Już od samego początku (od ok. 6 r.ż.) dzieci są pod presją, aby zdać każdy egzamin, jak najlepiej. Muszą poradzić sobie nie tylko z dużą konkurencją, ale też z ograniczoną ilością miejsc w szkołach. Większość z nich ma dodatkowe korepetycje po kilka godzin w tygodniu, a przed egzaminami nie wychodzi praktycznie z domu. Do tego poziom edukacji w tym kraju jest baaaardzo zróżnicowany i wielu przypadkach jest ściśle powiązany z religią. Bez skończonych studiów nie osiągniesz zbyt wiele i dzieci wiedzą to jeszcze przed pójściem do szkoły.

Wszystko, co przeczytaliście, jest nie tylko wynikiem moich obserwacji, ale też wielu osób, które z kulturą bengalską obcują na co dzień. Mam też nadzieję, że zdajecie sobie sprawę, że nie wszyscy są takimi rodzicami i tak, jak nie każda Polka jest Matką Polką, tak nie każde banglijskie dziecko wychowywane jest po bengalsku.
Jestem ciekawa, czy coś Was zaskoczyło, a może sami macie jakieś ciekawostki na temat wychowywania dzieci w innych krajach. Piszcie śmiało w komentarzach.

Życzę Wam miłego dnia :) 

Pamiętaj, że wersji tej potrawy jest tak dużo, że większość rodzin ma własny, tajny przepis. ;) Ja dzisiaj przedstawię moją wersję Dhal. Jeśli lubisz mniej lub bardziej ostre potrawy, zawsze możesz zrezygnować z papryczek lub dodać jeszcze kilka.
Zrobienie zupy trwa nie więcej niż 35 minut.

Składniki:
[ ] 150 gramów soczewicy czerwonej
[ ] Średnia cebula
[ ] Pomidor, najlepiej rzymski (ma więcej miąższu)
[ ] Natka pietruszki lub zamiennie kolendra
[ ] Dwie, zielone, papryczki chilli
[ ] Dwie, czerwone, suszone papryczki chilli
[ ] Dwa liście laurowe
[ ] Pasta z czosnku i imbiru lub zamiennie 3 ząbki czosnku i 3 cm imbiru
[ ] Łyżeczka ziaren kminu
[ ] 1/4 łyżeczki czarnuszki
[ ] 1/3 łyżeczki chilli w proszku
[ ] Do jednej lyzeczki kurkumy
[ ] Sól
[ ] Olej roślinny lub ghee

1. Umyj soczewicę co najmniej dwa razy. Umytą wrzuć do garnka i zalej 750 ml wody. Nie dodawaj soli. Gotuj przez ok. 20 minut, aż zobaczysz połamane ziarna. W trakcie gotowania zbieraj ewentualną pianę.
2. Gotową soczewicę zdejmij z palnika. Jak już trochę ostygnie, weź trzepaczkę i rozbijaj ziarna aż zobaczysz, że wszystkie są przepołowione.
3. Teraz czas na przyprawy. Posiekaj drobno cebulę i umyj chilli.
4. Na rozgrzaną patelnię wlej olej i podsmaż cebulę. Powinna być brązowa. Wrzuć ją do soczewicy, a garnek ponownie postaw na palniku, na średnim ogniu.
5. Na patelnię wrzuć liście laurowe, chilli, kmin, pastę oraz czarnuszkę. Podsmażaj, cały czas mieszając, do momentu aż usłyszysz trzeszczenie przypraw.
6. Gotowe przyprawy dorzuć do garnka.
7. Dodaj chilli w proszku, kurkumę i sól. Sól wedle uznania. Jeśli zupa nie ma intensywnego, żółtego, koloru, dodaj jeszcze trochę kurkumy.
8. Pomidor pokrojony w kostkę dorzuć do zupy. Jak trochę zmiękną, dodaj posiekaną pietruszkę. Gotuj jeszcze przez 3-4 minuty.
Gotową zupę można doprawić mlekiem kokosowym lub inną śmietanką. Możesz dodać też soku z limonki, wtedy jej smak będzie łagodniejsz i odświeżający.
Dhal nadaje się nie tylko, jako dodatek do ryżu, ale też jako danie główne podawane wraz z chlebem arabskim (pitą).

Smacznego!

Te bambusy trafią prawdopodobnie na budowę.

Już drugi tydzień jestem w Berlinie. Powrót z urlopu, szczególnie tego udanego, bywa ciężki. W Bangladeszu byłam przez miesiąc i dowiedziałam się tym razem o wiele więcej rzeczy, o wiele więcej widziałam i rozumiałam. Ten wpis może pocieszy te osoby, których pierwszy raz w nowym kraju nie był zbyt... udany, a przed nimi ponowna podróż. U mnie właśnie tak było. Pierwsza podróż do kraju męża to był jakiś niewypał. Nie dość, że mogłam zapomnieć o wychodzeniu z domu samej, to jeszcze niewiele rozumiałam z tego, co mówili do mnie ludzie. Wbrew wszechobecnemu przekonaniu, nie wszyscy w Bangladeszu mówią po angielsku, a z pewnością nie starsze osoby, do których zaliczają się moi teściowie. Do tego doszedł szok kulturowy. Wyobraź sobie, że nie umiesz pływać, a musisz przepłynąć jezioro. Czytasz o pływaniu, znasz wszystkie techniki i myślisz, że jakoś to będzie, a już przy pierwszym zetknięciu z wodą zaczyna się panika. U mnie tak było. Wysiadłam z lotniska zmęczona, po 24 godzinach w podróży, bez snu i wsiadłam do auta, które powinno mieć zakaz poruszania się nawet po parkingu. Pierwszą myślą było Gdzie ja zabrałam moje dziecko?. Do tego rodzina mojego męża mieszka razem pokoleniowo w JEDNYM mieszkaniu, więc o prywatności można zapomnieć. O tym też będzie post. Nie obyło się też bez nieporozumień z członkami rodziny i kłótni z mężem. Wracając do Berlina nawet nie płakałam, czekałam tylko aż znajdę się w moim mieszkaniu. Obiecałam też sobie, że nigdy tam nie wrócę. 

To są typowe, bengalskie noże. W domach mają wersję mini. Sprzedawca kroi rybę.

Nasz bengalski dom na wsi.

Wszystko, co będzie przedstawione w języku bengalskim będzie pisane alfabetem rzymskim, a w nawiasie będzie napisana w uproszczony sposób wymowa. Niestety, przez problemy techniczne nie jest możliwe nagranie wymowy. Pismo bengalskie zromanizowane może nieznacznie różnić się od tego, co sami znacie. Banglijczycy często piszą skrótowo lub raz piszą v zamiast b i na odwrót. Jeśli nie ma zapisu fonetycznego danego słowa lub zdania, to oznacza to, iż czyta się je tak samo, jak pisze.

Wylot do Bangladeszu jest dosłownie za kilka dni i cały wolny czas poświęcam na spotkania z przyjaciółmi i przygotowania. Posty rzeczywiście będą się teraz pojawiać dość nieregularnie, ale seria ta będzie kontynuowana, tak samo, jak pojawi się relacja z pobytu w kraju męża. Jedziemy nie tylko na zwykłe spotkanie z rodziną, ale też na ślub mojego szwagra. Będzie się działo. W związku z tym w bengalskich rozmowach pojawia się dużo nazw członków rodziny. Bardzo dużo. W Polsce większość ich odpowiedników od kilkuset lat nie funkcjonuje. Za chwilę sami zobaczycie, że jest tego dość sporo. Zaczynajmy!

Nazwy członków rodziny, szczególnie tych, których może być więcej (np. kuzyni i bracia) rozróżnia się dodając do nazw przymiotniki, na przykład: duży (boro), średni (meso), mały (choto). Oczywiście ma to związek z kolejnością pojawienia się danej osoby na świecie. Do tego zdarza się, że każdy z rodzeństwa inaczej nazywa rodziców. Tak samo występują różnice w nazwach w zależności od religii, którą wyznaje dana rodzina. Na dole podaję sprawdzone nazewnictwo w rodzinie, która wyznaje islam. Szczerze pisząc, to nawet dla mojego męża niektóre przykłady sprawiały trudność i musiał się chwilę zastanowić, czy rzeczywiście mami, to mami, a nie kahala. Jakoś przebrnęliśmy. Prawda jest taka, że nikt Was bić nie będzie, jak się pomylicie lub na wszystkich wujków będziecie mówić mama. Znajomość tych nazw ułatwia tylko rozmowę z Banglijczykami, bo przynajmniej wiadomo o kogo chodzi, szczególnie, że nie zawsze używane są imiona.
Powodzenia!





































Wersja PDF lekcji będzie do pobrania 06.12.2018

Bardzo dobrym pomysłem jest spacer po mieście wraz z kilkunastoma kopiami podania o pracę. Dzięki temu możecie trafić na pracę w gastronomii lub w mniejszych sklepach. Wchodzicie do lokalu, prosicie o rozmowę z kierownikiem, któremu możecie zostawić papiery. Jeśli go nie ma, to poproście pracownika o ich przekazanie.
Ciekawe oferty można znaleźć na grupach na Facebooku. I to nie tylko na grupach, które w nazwie mają słowo Arbeit/Praca, ale też na stronach, gdzie gromadzą się Polacy.
Chyba wszyscy wiedzą, że prawdziwe kopalnie z ofertami pracy, to portale internetowe. Poniżej podam Wam te sprawdzone i najpopularniejsze:
- JOBBÖRSE- indeed- linkedin- kimeta- jobs- meinestadt- ebay-kleinanzeigen- jobs in Berlin- stepstone- XING
- glassdoor (znajdziecie tam nie tylko opinie o firmie, ale też informacje o statystycznych zarobkach na danym stanowisku).
Oczywiście jest jeszcze wiele innych portali. Sami podejmiecie decyzję, z których skorzystacie. 

Potrzebne dokumenty do podpisania umowy

Potrzebujecie dokument tożsamości oraz znajomość Waszej klasy podatkowej. Jeśli nie jesteście pewni, jaka klasa jest dla Was najlepsza lub z góry jesteście do jednej przypisani, to polecam poradzić się dobrego księgowego. Pracodawcy chcą najczęściej kopii dokumentów, ale jeśli nie są one wymagane, to musicie przynajmniej podać Wasze numery ubezpieczeń itp. Tymi dokumentami są: 
- numer identyfikacji podatkowej Steueridentifikationsnummer
- numer konta bankowego (IBAN, BiC, dane właściciela konta i nazwa banku)
- numer ubezpieczenia społecznego Sozialversicherungsnummer
- karta ubezpieczenia zdrowotnego Krankenkassekarte
- czasami meldunek
Musicie wiedzieć, czy płacicie podatek kościelny. Jeśli pracodawca pracodawca będzie wymagać więcej dokumentów, to z pewnością Was o tym poinformuje.


Dodatkowe informacje 

Wiem, że wiele osób ma obawy przed rozpoczęciem poszukiwań. Nie czują się pewni swoich umiejętności językowych. Wiadomo, w większości przypadków język niemiecki musi być na co najmniej komunikatywnym poziomie, ale nie oznacza to, że pracy tylko z językiem polskim lub innym językiem obcym nie znajdziecie. Takie oferty są, tylko trzeba szukać. Mało tego, nie wszystkie rozmowy kwalifikacyjne są w języku niemieckim, nawet jeśli pracodawca jest Niemcem. Strach ma wielkie oczy. ;)
Standardem są dni próbne, które są bezpłatne. Jeśli potencjalny pracodawca takiej możliwości Wam nie zaproponuje, a Wy nie jesteście pewni, czy chcecie podpisać umowę, to zapytajcie się, czy byłaby taka możliwość.
Podstawą jest nie tylko osobowość, ale też świetnie przygotowane podanie o pracę (CV oraz list motywacyjny i ewentualnie kopie potrzebnych dyplomów). Wysyłajcie je w formie PDF lub jako stronę internetową. Styl CV jest dowolny, jednak dobrze widziane jest posiadać profesjonalne zdjęcie, które możecie zamieścić w podaniu. I nie wysyłajcie pustej wiadomości z załącznikami. Napiszcie przynajmniej dwa zdania, dlaczego piszecie i co jest w załącznikach. Myślę, że powstanie o tym osobny post.
Nigdy nie zgadzajcie się na podpisanie umowy później (po miesiącu pracy lub nawet po pół roku) ani na pracę na czarno. Nie chodzi tutaj tylko o Waszą rentę, ale też o ubezpieczenie zdrowotne oraz o możliwość ewentualnego wsparcia finansowego przez państwo. Pamiętajcie, że macie prawo wziąć egzemplarz umowy do domu przed podpisaniem. Jeśli nie znacie języka, to poproście kogoś o sprawdzenie wszystkiego i by Wam wytłumaczył najważniejsze kwestie dotyczące wypowiedzenia, urlopu, zakresu obowiązków oraz wypłaty.
Strój na rozmowę kwalifikacyjną nie zawsze musi być formalny. Wszystko zależy od firmy oraz stanowiska, o które się staramy. 

Uf, dobrnęliście do końca. Mam nadzieję, że ten post będzie przydatny dla wielu z Was i spotka się on z pozytywnym odbiorem. Chciałabym, aby powstał również wpis związany z samym podaniem o pracę. Dajcie znać, co myślicie o tym pomyśle. I dla tych, którzy nadal szukają pracy, życzę powodzenia i cierpliwości. 

Klaudia