Liczba pojedyncza

Liczba mnoga

Po poście o komunikacji miejskiej w Berlinie  przyszedł czas, abym przedstawiła Ci alternatywy poruszania się po tym ogromnym mieście, które z pewnością sprawdzą się też w innych miejscach. Oprócz aut, pociągów i na pieszo, idealnym rozwiązaniem jest zakup hulajnogi. Nie wspomnę już o tym, że dzięki niej spacery na wyścigi z szalonym dzieckiem, to od kilku miesięcy przyjemność, a nie morderczy bieg i odliczanie do wolnego wieczoru. I znowu tutaj będzie motyw tego, że zainspirowała mnie do tego inna mama, ale taka prawda. Miałam wrażenie, że hulajnoga to nie dla mnie, że spokojnie dam radę bez niej. Zmieniłam zdanie po kolejnym dniu, który minął mi na bieganiu za synem. 

Po długich poszukiwaniach zamówiłam jednoślad Hudora Big Wheel 205. Zastanawiałam się nad droższym modelem z amortyzacją, ale opinie były bardzo mieszane i postawiłam na klasyczny, składany (bardzo mi na tym zależało), model z kauczukowymi kołami. Możliwość składania jej bardzo ułatwia poruszanie się po mieście komunikacją miejską oraz ewentualne, spontaniczne, zakupy. Kilkoma ruchami można bez problemu zarzucić ją sobie na ramię, co ułatwia również jej waga, bo jest wykonana z aluminium, którego nie pomalujesz. ;)  Dodatkowo ma pięciostopniową regulację wysokości kierownicy, stopkę oraz duże koła, dla których nierówności i krawężniki nie są problemem. I to była miłość od pierwszej jazdy, szczególnie, że można bez obawy jeździć na niej po chodniku. Zapomniałabym o najważniejszym. Koła posiadają łożysko ABEC 5, które pozwala na szybszą jazdę. I to rzeczywiście można odczuć. Nie wiedziałam o tym przed zakupem i dopiero, jak zaczęłam szukać informacji, dlaczego czasami przyspieszam, mimo iż jadę po prostej drodze i siła odepchnięcia nie była duża, to przeczytałam o łożyskach w hulajnogach i piątka jest dobra.

Zastanawiałam się też nad hulajnogami firmy Oxelo, szczególnie, że można dokupić specjalny stopień, który ułatwia jazdę z dzieckiem, ale niestety waga ich produktów skutecznie mnie zniechęciłam. Czekam na lżejsze produkty. 

Zalety jeżdżenia hulajnogą po Berlinie:

1. Wiesz, że przeciętny Berlińczyk traci ok. 60 godzin rocznie na szukaniu miejsca parkingowego? Hulajnoga tego nie potrzebuje i ten czas możesz poświęcić na coś innego niż denerwowanie się w aucie. Dlatego składana hulajnoga dużo ułatwia, bo możesz ją wziąć ze sobą praktycznie wszędzie. 

2. Bez problemu unikniesz korków. Uwierz, że często w godzinach szczytu autobus potrafi mieć nawet pół godziny opóźnienia. W takim przypadku wysiadasz na następnej stacji i do celu lub innego środka transportu jedziesz hulajnogą. Proste i szybkie rozwiązanie.

3. Tutaj dorosły na hulajnodze, to żadna sensacja, więc nie ma się czego wstydzić ani przejmować zainteresowaniem obcych osób.

4. Jeśli nie masz żadnego połączenia z miejsca A do miejsca B, to wtedy hulajnoga okaże się pomocna. Im częściej jeżdżę na niej, tym nudniejsze jest chodzenie na pieszo, nawet do sklepu za rogiem.

5. Co do pozytywnego wpływu na środowisko mogłabym się kłócić, ale w zestawieniu z pojazdami mechanicznymi wypada dobrze, a nawet bardzo dobrze. 

6. Mimo iż Twoje stawy są amortyzatorem na nierównych chodnikach, to z pewnością jest to lepsza aktywność fizyczna niż bieg na przystanek autobusowy i... tyle. Zakwasów raczej się nie dorobisz, ale zdecydowanie wzmocnisz mięśnie nóg i poprawisz kondycję.

7. Dogonisz dziecko nim wjedzie rowerem lub hulajnogą na jezdnie. Sprawdzone i potwierdzone. ;)

Myślę, że najgorzej jest zacząć, szczególnie, jeśli chcesz jeździć na niej do pracy. Dobrze jest przemyśleć drogę, którą będzie się jechać, jaki czas poświęcisz mniej więcej na dojazd oraz pogodę. Jeśli jest gorąco, to raczej pewne jest to, że się spocisz. Weź wtedy dodatkową koszulkę ze sobą oraz butelkę z wodą. Jeśli będzie padać deszcz, zabezpiecz się przed tym zakładając płaszcz przeciwdeszczowy. Zimą robi się szybko ciemno, więc dobrze zapatrzyć się w światło, a nie głupim dodatkiem jest też dzwonek. Kask nie jest obowiązkowy, szczególnie, że możesz poruszać się na niej bez problemu na chodniku. Tutaj decyzja należy do Ciebie. Za hulajnogę nie ma żadnych dodatkowych opłat, jeśli korzystasz z komunikacji miejskiej. 

Pamiętaj, aby przed jej zakupem zastanowić się, co powinna posiadać. Może możliwość składania nie jest dla Ciebie taka ważna, albo wolisz pompowane koła i dodatkową amortyzację? Zwróć też, aby łożyska kół były minimum ABEC 5. Przy hulajnodze miejskiej dużą rolę odgrywa waga, więc to też warto sprawdzić.

Co myślisz o takim, miejskim, rozwiązaniu? Jeśli sama jeździsz, to podziel się proszę wrażeniami i czy to polecasz, bo ja z czystym sumieniem polecam inwestycję w hulajnogę każdemu. 

Dziękuję za dobrnięcie do końca. Jeśli uważasz ten post za pomocny lub ciekawy, podziel się z nim proszę ze swoimi znajomymi. Będzie mi bardzo miło, jeśli zostawisz również jakiś znak po sobie. 

Uważaj, będzie bardzo osobiście. Ten post jest napisany w oparciu o MOJE przeżycia, uczucia i przemyślenia. Nie będę oryginalna, bo postanowiłam to wszystko napisać ze względu na zbliżające się, czwarte, urodziny mojego syna. Cztery lata! Tak szybko zleciało, tyle się zmieniło.

Czasami przypominam sobie o początkach, wspominam moje lęki i baby blues. Wiesz, byłam nastoletnią mamą, z maturą w kieszeni. Dobra, nastoletnią na granicy, bo miałam 19 lat, kiedy syn się urodził. Plusem jest też, że ojciec dziecka stał się moim mężem i jesteśmy razem w tym rodzicielstwie. Gdy dowiedziałam się o ciąży, to oprócz przerażenia, byłam przekonana, że dam radę, że jestem dojrzała i pójdzie mi świetnie, bo co ma nie pójść. Co to za trudność zmienić pieluchę i wyjść na spacer? Jeny, ale byłam głupia. Ani nie byłam dojrzała, ani przygotowana na to wszystko. Jak urodziłam syna, to te zmiany, o których myślałam, do których się przyzwyczajałam, stały się namacalne. Wszystkie lęki, wzruszenie, strach i ogrom odpowiedzialności dotknęły mnie w jednej sekundzie. Ciągle pamiętam, jak płakałam tacie, że nie jestem gotowa i żeby go zabrali, by wszystko wróciło do normy. Dzisiaj jest to tylko jedno z wielu wspomnień, ale długo się karałam za takie myśli. Baby blues miał mnie przecież ominąć, bo jestem taka dojrzała i tyle wiem. Nie dodawał odwagi fakt, że byliśmy sami, że znajomi i przyjaciele wykruszali się powoli, bo ja byłam przygnębiona, a kto chce z taką osobą rozmawiać?

Myślę, że u mnie to była kwestia nie tylko wieku, ale i wyobrażeń. Jestem typem marzycielki, co w tym przypadku okazało się zgubną cechą. Pierwszy rok życia syna przetrwałam. Tak, to dobre słowo. Przetrwałam. Nie miałam ochoty na jedzenie, a jak młody budził się w nocy, to dosłownie robiło mi się słabo. Przeszło po miesiącu, kiedy moja cudowna położna, której jestem ogromnie wdzięczna za opiekę nad nami, zaproponowała oczywistą oczywistość, czyli spanie z dzieckiem. Wraz z wysypianiem się, polepszył się mój nastrój. Miałam też szczęście poznając kobiety, które pomogły mi wyciszyć niektóre lęki, pokazały, że zmęczenie własnym dzieckiem, to nic złego i nie ma nigdzie paragrafu, że trzeba bawić się z nim i od małego przygotowywać do wyścigu szczurów. Z perspektywy czasu żałuję, że nie szukałam pomocy u psychologa. Z pierwszego roku mogłam wyciągnąć więcej, znacznie więcej. Zdecydowanie za często dawałam się ponieść negatywnym myślom. Już nie mam z tego powodu wyrzutów sumienia, ale były momenty, kiedy czułam się winna, bo nie pasowałam do obrazka z reklamy, gdzie matki rzygają tęczą i delektują się zapachem pierdu niemowlaka, bo rodzicielstwo to dar, a ja go nie doceniam. Wiesz, co mnie jeszcze zaskoczyło i czego się nie spodziewałam? Zawsze, wszędzie, mówi się o tym cudownym momencie, kiedy kładą Ci dziecko na piersi, a Ty zapominasz wszystko, zalewa Cię fala miłości i jesteś gotowa przenosić góry. Nikt nie mówi, że może być inaczej, że miłość przyjdzie z czasem, a Ty chcesz się tylko wyspać i wrócić do starego życia. Żałujesz, że ciąża nie trwa 20 miesięcy i po urodzeniu nie jesteś już sobą i dla siebie. Bo nie tylko zmieniają się dodatkowe meble w w dmu i ilość produkowanych śmieci. Zmieniasz się Ty. I nawet jeśli na lepsze, to i tak tracisz poczucie bezpieczeństwa. Jakoś jest to tak zbudowane, że bycie rodzicem uwydatnia Twoje wady i nagle zdajesz sobie sprawę, że czas coś z nimi zrobić. Jak ja przeżyłam sama ze sobą przez te ostatnie kilkanaście lat?

Okazało się też, że nie mam tyle cierpliwości, jak myślałam, a dzieciństwo odegrało większą rolę w moim życiu niż chciałabym kiedykolwiek to przyznać. Część kobiet jest do tej roli stworzona na wymiar i na wstępie dostają pakiet ,,Nie pamiętam, jak było przed pojawieniem się ciebie", a część marzy, aby choć na chwilę być mniej odpowiedzialnym i cofnąć czas. Tak się wtedy czułam i po czasie zrozumiałam, że to nic złego. Jak hormony się uspokoiły i już miało być wszystko pięknie, to znowu po zakończeniu karmienia piersią zaczęło mi odbijać. Dół za dołem. Na szczęście spokój w gospodarce hormonalnej szybko zapanował i mogłam odpuścić sobie nieosiągalne oczekiwania wobec rzeczywistości. Dzisiaj czuję się świetnie jako mama i nie mam już wyrzutów sumienia, kiedy zamiast bawić się w wyścigi idę dziesiąty raz sprzątać w łazience. Dzięki rodzicielstwu odnajduję lepszą siebie. Banalnie to brzmi, wiem. Tylko droga do tego momentu nie była banalnie prosta. Dzielę się z Tobą tymi przemyśleniami, abyś nie czuła się winna, kiedy czujesz inaczej niż inni tego od Ciebie wymagają, abyś szukała pomocy, kiedy sobie nie radzisz, by nie stracić cennych chwil i siebie. Byś wiedziała, że nie jesteś jedyna.

Czego będę życzyć synowi? Zdrowia i bycia sobą oraz pięknych przeżyć na drodze do piątego roku życia. Podziękuję mu też za to, że jest, bo dzięki niemu widzę więcej i chcę więcej rozumieć. Jest czasami ciężko, płaczę i znowu daję się ponosić emocjom, ale jest pięknie. Warto było. Dzisiaj to wiem.